Asset Publisher
Historia Nadleśnictwa Leżajsk
Nadleśnictwo Leżajsk z obrębami Dąbrówki, Kuryłówka i Leżajsk wg obecnych granic i aktualnego stanu posiadania na dzień 01.10.2014r. - przeorganizowane zostało w 1977 r. z poprzednio istniejących Nadleśnictw : Dąbrówki, Leżajsk i częściowo Rudka.
Wyżej wymienione Nadleśnictwo zostało utworzone w 1944 roku po upaństwowieniu na mocy dekretu PKWN z dnia 12.XII.1944 r. Lasów większych własności prywatnych.
Ówczesne Nadleśnictwo Dąbrówki powstało z :
| - Lasów Ordynacji Potockich | - 3408 ha ( 4 rewiry) |
| - Lasów Ordynacji Lubomirskich | - 1574 ha |
| - Majątku leśnego Jagiełła | - 619 ha |
| - Lasów pożydowskich (Brzóza Stadnicka) | - 59 ha |
| - Majątku Kostkiewiczów | - 504 ha |
| Razem: | 6164 ha |
Ówczesne Nadleśnictwo Leżajsk powstało z :
| - Lasów Ordynacji Potockich | - 5574 ha ( 5 rewirów ) |
| - Lasów Ordynacji Lubomirskich | - 492 ha |
| - Majątku Nowińskiego | - 397 ha |
| - Lasu Klasztornego | - 311 ha |
| - Ispa ( lasy pożydowskie) | - 20 ha |
| Razem: | 6794 ha |
Organizacyjna Lasów Państwowych wzorowana była na przedwojennym modelu organizacyjnym – Dekret z września 1936 r o Państwowym Gospodarstwie Leśnym
Przejmowane las był zdewastowane przez działania wojenne oraz liczne kradzieże/zapis w protokole przejęcia lasów/.
W latach 1950 - 1958 Nadleśnictwo Dąbrówki i Leżajsk działały samodzielnie i wchodziły w skład Rejonu Lasów Państwowych w Łańcucie.
W 1959 r. zlikwidowano Rejony i Nadleśnictwa podlegały bezpośrednio pod Okręgowy Zarząd Lasów Państwowych.
W 1972 r. Zarządzeniem Naczelnego Dyrektora Lasów Państwowych na skutek zmian organizacyjnych powołano Nadleśnictwo Dąbrówki w skład którego włączono byłe Nadleśnictwo Leżajsk.
Z dniem 1.01.1974 r. zmieniono nazwę Nadleśnictwa Dąbrówki na Nadleśnictwo Leżajsk w związku z przeniesieniem siedziby Nadleśnictwa do Leżajska.
Z dniem 1.01.1978 r. nastąpiło przyłączenie części Nadleśnictwa Sieniawa :
| - L-ctwo Brzyska Wola | - 1063 ha |
| - L-ctwo Jastrzębiec | - 637 ha |
| - L-ctwo Kulno | - 936 ha |
| - L-ctwo Kot ( część ) | - 1043 ha |
a do Nadleśnictwa Sieniawa przekazano Leśnictwo Białobrzeżki - 889 ha.
Nadleśnictwem Dąbrówki zarządzali Nadleśniczowie :
( wg relacji )
| 1946 – 1949 | - Stanisław Jedliński |
| 1949 – 1959 | - Stanisław Drygaś |
| 1959 – 1974 | - Wojciech Heleniak |
Nadleśnictwem Leżajsk zarządzali Nadleśniczowie :
( wg relacji )
| 1946 – 1947 | - Kazimierz Posternak |
| 1947 – 1949 | - Michał Gottwald |
| 1949 – 1952 | - Jan Ruszak |
| 1952 – 1972 | - Rajnhold Porada |
| 1974 – 1981 | - Wojciech Heleniak |
| 1981 – 2013 | - Tadeusz Pytko |
Powojenna gospodarka leśna prowadzona w oparciu o 10-cio letnie Plany urządzenia lasu już od 1945r., było to prowizoryczne urządzanie lasu.
Przejęte lasy w 1944r. w 69% stanowiły dobra Potockich i 21% dobra Lubomirskich.
Pierwsze wzmianki o uporządkowanej-planowej gospodarki leśnej sięga roku 1851 - podzielono lasy na Rewiry i zatrudniono „oficjalistów" posiadających fachową wiedzę/leśniczych, gajowych, strażników/, którzy byli jednolicie umundorowani.
W 1856 r została wydana przez Ordynata „Instrukcja dla Wydziału Lasowego w dobrach łańcuckich i leżajskich" –regulująca zasady gospodarki oraz strukturę organizacyjną.
Należy jeszcze wspomnieć o wybitnej postaci Wiesława Krawczyńskiego – leśnika i myśliwego, wykładowca uniwersytetów i wyższych uczelni/Poznań, Lwów i Kraków/ autora polskiego podręcznika „Łowiectwo"(1924r.) który od ukończenia szkoły pracował zawodowa w lasach ordynackich, a w latach 1923-1939 był dyrektorem lasów ordynackich.
Wiesław Krawczyński – jest autorem słów jak i muzyki powstałego w latach 30-tych „Hymnu Leśników"
Asset Publisher
Zimowy czas w Ośrodku Hodowli Głuszca w Nadleśnictwie Leżajsk
Zimowy czas w Ośrodku Hodowli Głuszca w Nadleśnictwie Leżajsk
Zima to piękna pora roku, która ma swoje plusy i minusy. Cechują ją niskie temperatury, opady śniegu, występuje też szadź. Dni stają się krótsze, a noce dłuższe. Jest to nie tylko czas odpoczynku dla przyrody, ale także czas w roku, kiedy wysokie mrozy niszczą niebezpieczne dla zdrowia i środowiska wirusy i bakterie.
Głusze o tej porze roku są mniej aktywne, aby nie tracić energii. Dużo czasu poświęcają na odpoczynek, przesiadują na grzędach, są wyciszone (szczególnie kury). Niektóre koguty już w styczniu przybierają postawę godową sygnalizując innym samcom kto tu jest "najważniejszy", zaznaczają tym też tzw. terytorializm. W naturalnym środowisku dochodzi też do walk o zajmowane terytorium, przez co ustala się hierarchia socjalna.
Skład pokarmu głuszca zmienia się w zależności od pory roku. Zimą bardzo chętnie zjadają igliwie sosny, świekra i jodły. Przysmakiem dla nich jest też kora z łykiem z gałęzi sosnowych. Głuszce mają twardy i mocny dziób, który pozwala im na sprawne ścinanie igieł i skrawanie kory. Gałęzie z drzew iglastych na bieżąco są uzupełnianie, aby ptaki miały dostęp do świeżego igliwia. Po za tym codziennie dostają sałatkę warzywno – owocową (marchew, kapusta, jabłka, aronia, borówka amerykańska, borówka czarna), owies, ziarno słonecznika i specjalną karmę dla głuszcowatych. W ciągu doby głuszce kilkakrotnie podchodzą do karmiska, pobierają pokarm po czym wracają na grzędę gdzie odpoczywają i trawią karmę. W zimowe słoneczne dni zażywają kąpieli piaskowych.
Już za kilka tygodni rozpocznie się okres godowy u głuszców (toki) i znów będziemy mogli oglądać i podziwiać piękne kuraki naszych lasów.
