Wydawca treści
Historia Nadleśnictwa Leżajsk
Nadleśnictwo Leżajsk z obrębami Dąbrówki, Kuryłówka i Leżajsk wg obecnych granic i aktualnego stanu posiadania na dzień 01.10.2014r. - przeorganizowane zostało w 1977 r. z poprzednio istniejących Nadleśnictw : Dąbrówki, Leżajsk i częściowo Rudka.
Wyżej wymienione Nadleśnictwo zostało utworzone w 1944 roku po upaństwowieniu na mocy dekretu PKWN z dnia 12.XII.1944 r. Lasów większych własności prywatnych.
Ówczesne Nadleśnictwo Dąbrówki powstało z :
| - Lasów Ordynacji Potockich | - 3408 ha ( 4 rewiry) |
| - Lasów Ordynacji Lubomirskich | - 1574 ha |
| - Majątku leśnego Jagiełła | - 619 ha |
| - Lasów pożydowskich (Brzóza Stadnicka) | - 59 ha |
| - Majątku Kostkiewiczów | - 504 ha |
| Razem: | 6164 ha |
Ówczesne Nadleśnictwo Leżajsk powstało z :
| - Lasów Ordynacji Potockich | - 5574 ha ( 5 rewirów ) |
| - Lasów Ordynacji Lubomirskich | - 492 ha |
| - Majątku Nowińskiego | - 397 ha |
| - Lasu Klasztornego | - 311 ha |
| - Ispa ( lasy pożydowskie) | - 20 ha |
| Razem: | 6794 ha |
Organizacyjna Lasów Państwowych wzorowana była na przedwojennym modelu organizacyjnym – Dekret z września 1936 r o Państwowym Gospodarstwie Leśnym
Przejmowane las był zdewastowane przez działania wojenne oraz liczne kradzieże/zapis w protokole przejęcia lasów/.
W latach 1950 - 1958 Nadleśnictwo Dąbrówki i Leżajsk działały samodzielnie i wchodziły w skład Rejonu Lasów Państwowych w Łańcucie.
W 1959 r. zlikwidowano Rejony i Nadleśnictwa podlegały bezpośrednio pod Okręgowy Zarząd Lasów Państwowych.
W 1972 r. Zarządzeniem Naczelnego Dyrektora Lasów Państwowych na skutek zmian organizacyjnych powołano Nadleśnictwo Dąbrówki w skład którego włączono byłe Nadleśnictwo Leżajsk.
Z dniem 1.01.1974 r. zmieniono nazwę Nadleśnictwa Dąbrówki na Nadleśnictwo Leżajsk w związku z przeniesieniem siedziby Nadleśnictwa do Leżajska.
Z dniem 1.01.1978 r. nastąpiło przyłączenie części Nadleśnictwa Sieniawa :
| - L-ctwo Brzyska Wola | - 1063 ha |
| - L-ctwo Jastrzębiec | - 637 ha |
| - L-ctwo Kulno | - 936 ha |
| - L-ctwo Kot ( część ) | - 1043 ha |
a do Nadleśnictwa Sieniawa przekazano Leśnictwo Białobrzeżki - 889 ha.
Nadleśnictwem Dąbrówki zarządzali Nadleśniczowie :
( wg relacji )
| 1946 – 1949 | - Stanisław Jedliński |
| 1949 – 1959 | - Stanisław Drygaś |
| 1959 – 1974 | - Wojciech Heleniak |
Nadleśnictwem Leżajsk zarządzali Nadleśniczowie :
( wg relacji )
| 1946 – 1947 | - Kazimierz Posternak |
| 1947 – 1949 | - Michał Gottwald |
| 1949 – 1952 | - Jan Ruszak |
| 1952 – 1972 | - Rajnhold Porada |
| 1974 – 1981 | - Wojciech Heleniak |
| 1981 – 2013 | - Tadeusz Pytko |
Powojenna gospodarka leśna prowadzona w oparciu o 10-cio letnie Plany urządzenia lasu już od 1945r., było to prowizoryczne urządzanie lasu.
Przejęte lasy w 1944r. w 69% stanowiły dobra Potockich i 21% dobra Lubomirskich.
Pierwsze wzmianki o uporządkowanej-planowej gospodarki leśnej sięga roku 1851 - podzielono lasy na Rewiry i zatrudniono „oficjalistów" posiadających fachową wiedzę/leśniczych, gajowych, strażników/, którzy byli jednolicie umundorowani.
W 1856 r została wydana przez Ordynata „Instrukcja dla Wydziału Lasowego w dobrach łańcuckich i leżajskich" –regulująca zasady gospodarki oraz strukturę organizacyjną.
Należy jeszcze wspomnieć o wybitnej postaci Wiesława Krawczyńskiego – leśnika i myśliwego, wykładowca uniwersytetów i wyższych uczelni/Poznań, Lwów i Kraków/ autora polskiego podręcznika „Łowiectwo"(1924r.) który od ukończenia szkoły pracował zawodowa w lasach ordynackich, a w latach 1923-1939 był dyrektorem lasów ordynackich.
Wiesław Krawczyński – jest autorem słów jak i muzyki powstałego w latach 30-tych „Hymnu Leśników"
Najnowsze aktualności
CZY GŁUSZCE KANTABRYJSKIE PRZYLECĄ DO LEŻAJSKIEJ HODOWLI ?
CZY GŁUSZCE KANTABRYJSKIE PRZYLECĄ DO LEŻAJSKIEJ HODOWLI ?
Uczestnicy spotkania Valsemana wejście do hodowli głuszca.
Wymiana doświadczeń dotycząca hodowli głuszca profesorowie Julian Santiago Moreno, Ewa Łukaszewicz, Artur Kowalczyk.
Budynek hodowli, ogrodzenie zabezpieczające przed drapieżnikami.
Boksy do przetrzymywania głuszców.
Drzewostan sosnowy - góry Kantabryjskie.
Drzewostan brzozy – obszar występowania głuszca góry Kantabryjskie.
Leśnicy David Pinto oraz David Cubero przedstawiają sposób zagospodarowania biotopu głuszca.
Woliera pokazowa głuszca.
Biotop głuszca na wysokości około 1800 m n. p. m. – góry Kantabryjskie (tokowisko).
Wymiana doświadczeń Ośrodka Hodowli głuszca prowadzonego przy Nadleśnictwie Leżajsk z hodowlą głuszca w Hiszpanii 18-23.03.2025 r.
Organizatorem spotkania dotyczącego hodowli i ochrony głuszca w górach Kantabryjskich był Uniwersytet Przyrodniczy we Wrocławiu, prof. dr hab. inż. Ewa Łukaszewicz, prof. dr hab. inż. Artur Kowalczyk, dr inż. Mariusz Rydzik (Ośrodek Hodowli Głuszca przy Nadleśnictwie Leżajsk), Universidad Complutense de Madrid, Servicio de Espacios Naturales – prof. dr Julian Santiago-Moreno, Servicio Central de Espacios Naturales Flora y Fauna - David Cubero, Fundacja Patrimonio Natural de Castilla y León, Centrum Hodowli Głuszców kantabryjskich - Gabriel de Pedro Aguilar.
Spotkanie było podsumowaniem projektu w ramach współpracy Junta de Castilla y León, INIA-CSIC (Hiszpania) i Uniwersytetu Wrocławskiego (Polska) projekt badawczy finansowany przez Ministerstwo Nauki i Innowacji UE/PRTR (TED2021-130581B-I00).
Podczas trzech dni, zespoły techników z zarządu INIA-CSIC, MITECO i Polski podzielili się rużnymi spodobami odchowu głuszców rozwijanymi w obu krajach, ze szczególnym naciskiem na hodowlę głuszca w niewoli. Hodowla głuszca w Hiszpanii prowadzona jest w miejscowości Valsemana i powstała w celu ochrony ex situ głuszca Kontabryjskiego, który jest skrajnie zagrożony w obszarze Cestilla Leone i Austrii, jego liczebność nie przekracza 200 osobników.
W hodowli prowadzone są również badania naukowe polegające na: monitorowaniu zdrowia, badaniach genetycznych, sztucznym rozrodzie, wdrażane są nieinwazyjne metody monitorowania stresu. Uczestnicy spotkania zapoznali się ze sposobem zagospodarowania terenów leśnych, na których prowadzone są prace, które przygotowują biotop do wsiedleń głuszca. Prace polegają na rozluźnieniu zwracia i podcinaniu gałęzi bocznych w drzewostanach sosny, brzozy i dębu kantabryjskiego oraz na usuwaniu zakrzaczeń. Uczestnicy wyjazdu wizytowali obiekt do prowadzenia edukacji dot. głuszca z wolierą pokazową.
Sporz. Mariusz Rydzik członek Komisji Współpracy Międzynarodowej Polskiego Towarzystwa Leśnego, Ośrodek Hodowli Głuszca przy Nadleśnictwie Leżajsk.
artykuły w języku hiszpańskim dotyczące spotkania:
