Jest to trzecie Nadleśnictwo w Polsce które uczestniczy w tym programie.

W spotkaniu uczestniczyli;
- Naczelnik Wydziału Urządzania Lasu Generalnej Dyrekcji Lasów Państwowych, 
- Naczelnik Wydziału Urządzania Lasu Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Krośnie, 
- Dyrektor Biura Urządzania Lasu w Przemyślu wraz z zespołem odpowiedzialnym za prowadzony projekt
- Nadleśniczy Nadleśnictwa Leżajsk wraz z operatorem Leśnej Mapy Numerycznej.

Celem pilotażowego projektu jest zastosowanie w praktyce metody szacowania zasobności drzewostanów z wykorzystaniem danych lotniczego skanowania laserowego, zwanego metodą ALS, jest to aktywny system teledetekcyjny polegający na rejestracji promieni odbitych od powierzchni terenu i koron drzew  z użyciem wiązki promieni światła (lasera) wysyłanego z pułapu lotniczego (ok. 300–800 m). Podstawowym produktem ALS jest chmura punktów o znanych współrzędnych przestrzennych XYZ, będących miejscami odbić promieni lasera od napotkanych przeszkód. Można też rejestrować intensywność odbicia impulsu  i kolejne echa sygnału. Zasada działania skanowania laserowego jest oparta na wyznaczeniu odległości od skanera do badanej powierzchni obiektu przez pomiar czasu upływającego między wysłaniem a odbiorem pojedynczego impulsu lasera. Określa się także kąt wysłania wiązki i kolejne echa powracającego sygnału dzięki temu można wyznaczyć przestrzenny wektor od środka systemu skanującego (0,0,0) do obiektu odbijającego wiązkę. Analiza rozkładu przestrzennego punktów XYZ  i intensywności sygnału umożliwia charakteryzowanie (klasyfikację) obiektów, od których została odbita. Lidar lotniczy wykorzystuje promieniowanie elektromagnetyczne w zakresie optycznym  (najczęściej w bliskiej podczerwieni NIR lub światło zielone Green), wysyłane jako falę ciągłą lub pulsacyjną. Częstotliwość wysyłania promieni lasera przez współczesne skanery wynosi do 400 tys. impulsów na sekundę. Typowy zakres kątowy skanowania obejmuje 1–75°. 
Prace w Nadleśnictwie Leżajsk wykonano na podstawie metodyki projektu Rembiofor tj. „Instrukcją pozyskiwania danych teledetekcyjnych, zakładania powierzchni referencyjnych i przetwarzania wyników do bazy Taksator” (Instrukcja ALS). Dane teledetekcyjne zostały pozyskanie na podstawie umowy zawartej pomiędzy BULiGL Oddział w Przemyślu a firmą SmallGIS Sp. z o.o. Zamówienie dotyczyło wykonania lotniczego skaningu laserowego i dostarczenie chmury punktów oraz produktów pochodnych.

Podstawowe założenia do projektu to; powierzchnia 371km2, określona została poprzez ujęcie głównych kompleksów gruntów pozostających w zarządzie Nadleśnictwa Leżajsk z buforem 100 m oraz z uwzględnieniem buforu wokół pojedynczych małych kompleksów oderwanych od dużych kompleksów leśnych. Chmura punktów po wyrównaniu, klasyfikacji o średniej gęstości minimum 8pkt/m2, pokrycie poprzeczne pasów skanowania 20%, dokładność pomiaru wysokości punktu po wyrównaniu szeregów Z mh ≤ 0,1m, dokładność pomiaru sytuacyjnego punktu po wyrównaniu szeregów X, Y mp ≤  0,20m.
Opracowanie dobrej metodyki jest kluczowym krokiem do wdrożenia do praktyki sporządzania projektu planu urządzenia lasu alternatywnej metody określania wielkości zasobów drzewnych w stosunku do aktualnie obowiązującej metody statystyczno-matematycznej z wykorzystaniem warstw gatunkowo-wiekowych i pomiarów na powierzchniach próbnych kołowych. Nowa metoda ALS ma w założeniu zmniejszyć błąd określenia miąższości dla pojedynczych wydzieleń leśnych.

W przypadku Nadleśnictwa Leżajsk metoda określenia zasobności drzewostanów z wykorzystaniem danych lotniczego skanowania laserowego daje wyniki wyższe, na co wskazuje porównanie metod: ogólna miąższość drzewostanów  w metodzie ALS jest wyższa o 308 517 m3 (6,27%) od miąższości określonej metodą tradycyjną (IUL 2012). Średnia zasobność drzewostanów metodzie ALS jest o 19,27 m3/ha (6,27%) wyższa. W przypadku poszczególnych klas wieku – zaznacza się tu większa zasobność w młodych klasach wieku w metodzie ALS. Należy również pokreślić, że zastosowanie metody nie automatyzuje w pełni określenia zasobności drzewostanów. 

Uzasadnione jest, aby w dalszym ciągu prowadzić badania i analizy, mające na celu rozwój zdalnej metody określania miąższości drzew i drzewostanów. Także testować algorytmy i budować modele mając już bazy pomiarów referencyjnych (próbne powierzchnie kołowe z inwentaryzacji zasobów drzewnych wykonanych w ramach projektów planów urządzenia lasu oraz wielkoobszarowej inwentaryzacji stanu lasu).